Lenie
Wat een bijzondere vrouw, die Lenie. Aan de ene kant daadkrachtig, actief, gedreven en zorgzaam voor de medemens. Aan de andere kant gevoelig en voelt ze zich bijna schuldig over het feit dat ze het zo goed hebben als gezin. Iedere wijk verdient een Lenie wat mij betreft.
Het was even zoeken bij het bankje, want we kenden elkaar nog niet. Maar onze blikken vonden elkaar! Ik kreeg een bericht van Linda van Aken van de Vincentiusvereniging: “Je moet echt een keer met Lenie praten. Zij woont in Hatert en zet zich vanuit haar eigen huis in voor anderen.” En zo gebeurde het, Lenie nam plaats op het bankje. Ze loopt soepel trouwens, ondanks dat ze net de Vierdaagse heeft gelopen.
‘Ons Leen loopt nooit in 7 sloten tegelijk’
Toen Lenie 14 jaar was, is haar vader op 39-jarige leeftijd invalide geraakt. Dit had een behoorlijke impact op het gezin. Lenie ging daarom op haar 14e werken bij het CWZ. Dat kon nog in die tijd, dat zou nu echt niet meer kunnen. Lenie: “Ik was al heel vroeg zelfstandig als oudste in een gezin van zes kinderen. En door de situatie thuis hebben we het dus ook echt niet breed gehad. Ik had geen diploma, maar ik mocht in het ziekenhuis aan de slag als verzorger. Daar heb ik ook mijn man Jo leren kennen. We zijn nog altijd samen. Ik ben wel benieuwd wat ik was gaan doen als ik wel naar school had kunnen blijven gaan. Ik vermoed dat ik iets als maatschappelijk werker was geworden, ik wil altijd zorgen voor anderen.” De thuissituatie heeft ervoor gezorgd dat Lenie snel volwassen en zelfstandig werd. Haar ouders zeiden altijd ‘Ons Leen loopt nooit in 7 sloten tegelijkertijd’ en dat klopt wel volgens Lenie.
Gezin
Lenie (70) is heel trots op haar gezin. Ze heeft samen met haar man drie dochters van 48, 46 en 44 jaar en zeven kleinkinderen. Het oudste kleinkind is alweer 21 jaar. Terwijl ze hierover vertelt schiet ze een beetje vol: “We hebben het zo goed met elkaar, we gaan zelfs met z’n 15-en op vakantie.” Het lijkt bijna alsof ze zich schuldig voelt over dit geluk.
Tasjes bij de deur
En dan nu waarom Linda vond dat Lenie ‘op het bankje’ terecht moest komen. Lenie: “Ik wil graag iets betekenen voor mensen die het op dit moment even lastig hebben, met name omdat ze financieel niet rondkomen. Of dat nu structureel is, of tijdelijk, ik wil graag iets doen voor deze doelgroep. Er hangt een enorm stigma rondom geldzorgen of armoede en mensen die ermee te kampen hebben, zij ervaren veel schaamte. Ik vind het belangrijk dat iedereen met respect behandeld wordt en doe daarom graag iets voor deze mensen, zonder dat ze in de kijker hoeven te staan.
Via een afgesloten website kunnen mensen, van wie ik weet dat ze momenteel hun schulden aflossen, aangeven waar ze behoefte aan hebben: kleding, schoenen, speelgoed. Er staan ongeveer 50 items per week op de website. Als meer mensen eenzelfde item aanvinken, dan wordt er geloot. Ik probeer daarin altijd zo eerlijk mogelijk te verdelen, zodat iedereen in ieder geval met iets naar huis gaat. Daarna maak ik de tasjes gereed en kunnen ze deze op een vast tijdstip in de week ophalen. Er zijn op dit moment tussen de 20 en 35 mensen uit de regio die er gebruik van maken.
“Tussen de 20 en 35 mensen uit de regio maken er iedere week gebruik van.”
Er is een continue instroom van de kleding en spullen. Dit komt via mijn warme netwerk, want zij weten dat ik alleen goede spullen wil hebben. Ik heb een grote kennissenkring, die het goed heeft en zo ook graag iets voor een ander doen. Soms zit er zelfs nog een kaartje aan de kleding! Momenteel werk ik ongeveer 20 – 25 uur per week om dit te organiseren. Vrijwel iedereen is blij en dankbaar dat ze de tasjes kunnen ophalen iedere week. Af en toe zit er wel eens een rotte appel tussen, maar gelukkig is dat zeldzaam.”
Lenie wil hier voorlopig mee doorgaan. Lenie: “Zolang ik gezond ben, ga ik hier zeker mee door. Ik heb in het afgelopen jaar corona gehad, en ben daar behoorlijk ziek van geweest. Gelukkig ben ik weer helemaal opgeknapt.”
